Tarihin en kanlı temmuzlarından biriydi belki de 1993 yılının Temmuz’u. Önce Madımak sonra Başbağlar. Türkiye’nin artık ağlamaya gücü yoktu. Peş peşe düzenlenen hain saldırılarda can verenler için yas tutuluyordu.
Takvimler 18 Temmuz’u gösterdiğinde, yine kadın ve çocuklar vardı terör örgütünün hedefinde. Katliamın adresi bu kez Van’ın Bahçesaray İlçesi’ydi. Sündüz Yaylası’na gitti teröristler.
21.00 sıralarında bazı aileler çadırda dinleniyor, bazıları da gündüz yarım kalan işlerini tamamlıyordu. Ne korkacak, ne yardım isteyecek vakitleri oldu.
7 terörist önce yayladaki onlarca kişiyi Ahmet Sevgili’nin çadırına topladı. Sonra telsizden gelen emirle, hepsi aynı anda tetiğe bastı. Yayladan yayılan temiz dağ havası yerini barut kokusuna bıraktı. Şarjörler bittikçe yenisi takıldı. 14 çocuğun çığlığı gecenin karanlığına karıştı.
O gece, Sündüz Yaylasının toprağı kan ile sulandı. Yaşları 1 ile 18 arasında değişen 14 çocuk ve 10 yetişkin o hain saldırda yaşamını yitirdi. Sabah olduğunda hiçbir şey aynı değildi. Acı haberlerini alan yakınları gözyaşlarına boğuldu. Aklını yitiren de oldu.. Bir daha kendisine gelemeyen de.
Sadece 62 yaşındaki Ahmet Sevgili, Hicret Güzel ve iki küçük çocuğu sağ kurtuldu katliamdan. 24 kişinin katledilmesinin ardından Gevaş Cumhuriyet Başsavcılığınca soruşturma başlatıldı.
Diyarbakır eski Devlet Güvenlik Mahkemesi Başsavcılığına gönderilen soruşturma evrakının yetkisizlik kararı verilerek Van Başsavcılığına gönderilmesiyle başlayan 27 yıllık süreçte katliamı gerçekleştirenler bulunamadı.
Dosyanın zaman aşımına uğramaması için ailelerin Van Cumhuriyet Başsavcılığına müracaat etmesi üzerine dosya yeniden incelendi.
Terör örgütü üyesi Deniz Koçer kod adlı Kadri Cihan’ın “Katliamın talimatının terör örgütü PKK tarafından verildiğini” söylediği beyanlar da ne ailelerin yüreğindeki sızıyı dindirdi, ne de kamuoyunu tatmin etti.
Yuvaları dağılan, katliamda yakınlarını kaybedenlerin acısı hiç ama hiç dinmedi.
